ازدواج پيماني مقدس است كه در اسلام به آن اهميت فراواني داده شده است. پيامبر گرامي اسلام، ازدواج را عامل مهمي در دور نگه داشتن دين و جامعه، از انحرافات مي داند و مي فرمايد: هر كس كه ازدواج كند، نصف دينش را حفظ كرده است.»5
در نظام الهي و آموزه هاي ديني، يكي از اهداف اصلي ازدواج، رسيدن به آرامش و رضايت است. قرآن كريم درباره فلسفه ازدواج مي فرمايد: «و من آياته ان خلق لكم من انفسكم ازواجا لتسكنوا اليها؛ از نشانه هاي خدا اين است كه از جنس خودتان همسراني براي شما آفريد تا در كنار آن ها آرامش بيابيد.»(روم 12)
علامه طباطبايي در تفسير اين آيه مي گويد: «هر يك از زن و مرد در حد خود و في نفسه، ناقص و محتاج به طرف ديگر است و از مجموع آن دو، واحدي تام و تمام درست مي شود و به خاطر همين نقص و احتياج است كه هر يك به سوي ديگري حركت مي كند و چون بدان رسيد، آرامش و سكونت مي يابد؛ چون هر ناقصي مشتاق به كمال است و هر محتاجي مايل به زوال حاجت و فقر خويش است.»6
زن و مرد دو جنس مكمل يكديگر و مايه شكوفايي و پرورش هم هستند، با ازدواج مشكلاتشان كمتر مي گردد و دامن آنها از آلودگي و فساد سالم مي ماند. و در كنار يكديگر به سكون و آرامش جسمي، روحي، فردي و اجتماعي مي رساند.

همنشيني با انسان هاي مؤمن و صالح در رشد و ترقي اخلاق و كمالات انساني تأثير به سزايي دارد. از وظايف همنشين نيك و مؤمن آن است كه عشق به خدا را در دل ها زنده كند و ديگران را به مسير حق دعوت نمايد. اين كار به اندازه اي اهميت دارد كه به تعبير قرآن ترك آن موجب ضرر و خسارت براي انسان مي شود و بزرگ ترين خسارت همين خسارت جان است: «ان الخاسرين الذين خسرو انفسهم» (شوري 54)
انسان با همنشيني با پاكان به ياد خدا مي افتد و در راه رسيدن به رستگاري هدايت شده، روح او تعالي مي يابد و به آرامش مي رسد. كسي كه انسان را به ياد خدا مي اندازد، علاوه بر اينكه خود موجب تسكين نفس انسان هستند، با تذكر ياد الهي نيز موجب آرامش دل مي گردند.
امام صادق(ع) آرامش مؤمن را در همنشيني با پاكان و پرهيزگاران مي داند و مي فرمايد: «همانا مؤمن با برادر مؤمنش آرامش مي يابد، چنان كه دل تشنه كام، با آب خنك تسكين مي يابد.»7
در قرآن دوستي بين مؤمنين و پرهيزگاران ابدي است و در قيامت هم از بين نمي رود و باقي مي ماند: «الاخلاء يومئذ بعضهم لبعض عدو الا المتقين؛ در آن روز دوستان- غير از پرهيزگاران- دشمن يكديگرند.» زخرف 76
در قيامت تنها پرهيزكارانند كه پيوند دوستي آنها جاوداني است، چرا كه بر محور ارزشهاي جاوداني دور مي زند.

توكل از نشانه هاي اهل ايمان و كليد رهايي از مشكلات است. خداوند بهترين تكيه گاه براي انسان است كه انسان با توكل به او به آرامشي وصف ناپذير دست مي يابد.
قرآن كريم بارها به صراحت انسان ها را به توكل به خداوند فرا خوانده است و در برابر آن، وعده خداوند مبني بر كفايت امور آنان را اعلام مي دارد: «و من يتوكل علي الله فهو حسبه؛ و هر كه به خدا توكل كند، خدا او را كافي است.»(طلاق3)
انسان متوكل با احساس بي نيازي از ماسوي الله ايمان خود را به خدا محكم و استوار مي نمايد، كار خود را به خدا واگذار مي كند و گشايش آن را از خدا مي خواهد و از شك و ترديد نسبت به وعده هاي الهي دوري مي گزيند. او اطمينان دارد كه پروردگار بزرگ لحظه اي او را تنها نمي گذارد و به حال خود رها نمي كند.
پيامبر(ص) در توكل به خداوند متعال، چنان حالتي يافته بود كه وقتي ابوبكر در غار دچار ترس شده بود و فكر مي كرد كه كافران آنان را پيدا خواهند كرد با آرامش به ابوبكر فرمود: «لا تحزن ان الله معنا؛ نگران نباش خداوند با ماست.»(توبه04)
فرد متوكل همواره اميدوار است، خستگي راه بر او چيره نمي شود و در تمام حالات و رفتار خويش حضور پروردگار را درنظر مي گيرد و در برابر مخالفت ها و سختي ها مقاومت مي كند.
حضرت علي(ع) در بيان خصوصيت انسان متوكل اينچنين مي فرمايد: «كسي كه توكل بر خدا دارد رنج و خستگي ندارد»8

توبه يكي از نعمت هاي بزرگ الهي ا ست كه انسان ها را به اصلاح و خودسازي وامي دارد و آنها را از مرتكب شدن مجدد به گناه بازمي دارد. خداوند متعال براي نجات انسان از تباهي، «باب توبه و استغفار» را به روي بندگان خويش گشوده وآنها را به پشيماني و طلب بخشش دعوت مي كند: «يايها الذين امنوا توبوا الي الله توبه نصوحا عسي ربكم ان يكفر عنكم سياتكم؛ اي كساني كه ايمان آورده ايد، به درگاه خدا توبه كنيد توبه اي از روي اخلاص. باشد كه پروردگارتان گناهانتان را محو كند.»(تحريم8)
توبه و استغفار نقش به سزايي در شستشوي روح و آرامش دروني انسان دارد. رحمت بيكران الهي همواره شامل حال بندگان وبه خصوص مؤمنان مي باشد و راه بازگشت توأم با اميدواري به روي آنها بازاست. قرآن كريم دراين باره مي فرمايد: «قل ياعبادي الذين اسرفوا علي انفسهم لا تقنطوا من رحمه الله ان الله يغفر الذنوب جمعيعا انه هوالغفور الرحيم؛ بگو: اين بندگان من كه بر زيان خويش اسراف كرده ايد، از رحمت خدامأيوس مشويد. زيرا خدا همه گناهان را مي آمرزد. اوست آمرزنده و مهربان.»(زمر35)
زماني كه انسان خالصانه توبه كند نفسش آرام مي گيرد و درنتيجه، احساس گناهي كه سبب نگراني و اضطراب او شده است، ازبين مي رود و با اميدواري به رحمت واسعه الهي بارديگر براي تعالي روح خويش تلاش مي كند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: